Sarımsak

Tuğçe, Ayşe Hanım’ın mutfağında sarımsak soyuyordu. Mutfaktaki müzik, kulaklarından içeri dökülüp ruhunu dolduruyordu. Yer yer yavaşlayan ve yer yer hızlanan melodi hafızasını canlandırıyordu. Müzikte sözlerde vardı. “Sözlerde adamı hatırlatıyordu, yarasını kazıyıp, kanatıyordu.” Dışarıda gökyüzü denizle öpüşürken o sarımsak soyuyordu, yüzü solgundu. Canı bugün dudaklarını ve yanaklarını boyamak istememişti; sadece gözlerinin üzerine ince bir kalem çekmişti; yoğun kirpikleri yaştan ıslandı. Sarımsakta yaştı. Anını mutfakta sükunetle geçirmek, huzur, ne kadar az tattığı bir duyguydu eskiden. Canının yanmasına alışkındı o, bedeninin ve ruhunun çürümesine alışkındı; her gün aynı bok suratlı adamla uyanmaya ve geceleri onunla uyumaya alışkındı. Küçük eksiklerin büyük hatalarmış gibi algılanmasına alışkındı. Mutfak kapısına arkasını dönerken içi endişe dolardı; baktığı ilgilendiği adamın –kim bilir bu sefer hangi nedenden- ani hamlelerine, şiddetli darbelerine alışkındı. Işıl ışıl bi' cildi vardı ama fondöten kullanmak zorundaydı; yoksa vücudunda bok suratlının bıraktığı izleri nasıl kapatırdı… Şimdi vücudunun bir kaç yerinde taşıdığı yara ve dikiş izi dışında onu cildinde rahatsız eden bi’şi yoktu, fondöten de pek sık kullanmıyordu.

Tuğçe derin ve sessiz bir nefes aldı. Kendisiyleydi ve özgürdü. Bir adam yoktu ve yalnız hissetmiyordu çünkü kendinin farkındaydı; kendi varlığının, isteklerinin, ihtiyaçlarının… Aklında sadece kendisi vardı. Kendi varlığıyla dopdoluydu. Yalnızlık o  adamın kollarında uyurken vardı, mutfak masasında karşı karşıya oturmuş yemek yerken vardı, Banyoda sırtını keselerken ve hemen sonrasında onunla sevişirken vardı.

Tuğçe bok suratlıyı sesli anarken Ayşe Hanım içeri girdi.

Ayşe -Mantılar neredeyse haşlanmış, soydun mu sarımsakları?

Tuğçe'nin yüzü birden aydınlandı, bu öğlen yemekte mantı vardı. Ayşe Ablası, Nilgün ve o birlikte yaptıkları mantıları kız kıza yiyeceklerdi. Nefesinin sarımsak kokmasında bi' sakınca yoktu atık. Hoooooooo be hooooooo (!), dünya varmış. Tuğçe kendiyle dolu şimdi mutlu bir kadındı.